Ulga rehabilitacyjna a dojazd na badania lekarskie

Przeczytaj także: Ulga rehabilitacyjna: ograniczone wydatki na samochód osobowy

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca (osoba niepełnosprawna) posiada orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji z uwagi na choroby nóg. Obok schorzeń narządu ruchu przyczynami niepełnosprawności są także schorzenia układu oddechowego i układu pokarmowego. Użytkuje swój samochód osobowy na potrzeby związane z koniecznym przewozem na zabiegi: wizyty u lekarzy specjalistów, analizy krwi, ocena stanu zdrowia oraz dalsze działania, usg, rtg, tomograf, zabiegi stomatologiczne, kontrola rozrusznika, holter, stała kontrola lekarza okulisty i inne. Transport odbywa się także za pomocą taksówek. Wszystkie zabiegi, na które musi dojeżdżać do szpitala WAM w klinikach i przychodniach, opierają się na zleceniach wydanych przez lekarzy i rejestrowanych komputerowo w szpitalu. Wskazał również, że korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych w postaci masaży, przy czym te odbywają się w jego mieszkaniu, gdyż z uwagi na wszczepiony rozrusznik nie może korzystać z żadnej formy energetycznej. Wnioskodawca zadał pytanie, czy ma prawo w rocznym PIT odliczyć 2.280 zł na przewozy własnym samochodem lub taksówkami oceniając to jako przejazdy na zabiegi lecznicze? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. Edler von Rabenstein - Fotolia.com

Ulga rehabilitacyjna a dojazd na badania lekarskie

Podatnik nie może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu użytkowania samochodu osobowego z uwagi na fakt, że zabiegi wskazane zabiegi, tj. wizyty u lekarzy specjalistów, analiza krwi, ocena stanu zdrowia, rtg, tomograf, zabiegi stomatologiczne, kontrola rozrusznika, holter, stała kontrola lekarza okulisty, usg, zastrzyki, spinograf, badania bieżące i pobieranie recept, nie stanowią zabiegów leczniczych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu. (…)

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na dojazd na zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 13 cyt. wyżej ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne:
a. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a).

Z kolei zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki , o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Wskazać również należy, że w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Podkreślić należy, że w przypadku odpłatnego przejazdu na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 13, podatnik powinien posiadać dokument potwierdzający poniesienie takiego wydatku. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 7 pkt 4 powyższej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Natomiast w przypadku dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo–rehabilitacyjne własnym samochodem osobowym podatnik powinien posiadać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo–rehabilitacyjnych. Stosownie bowiem do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo–rehabilitacyjnych (pkt 3 ww. przepisu).