Zwrot podatku dochodowego z zagranicy w zeznaniu podatkowym

Przeczytaj także: Praca za granicą: zwrot podatku poza ulgą abolicyjną

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

W latach 2011-2013 wnioskodawczyni pracowała jedynie w Holandii (praca sezonowa). Uzyskane za granicą dochody wnioskodawczyni za wskazane lata rozliczyła w Polsce na formularzu PIT-36 z załącznikiem PIT/ZG (w którym to zostały wykazane dochody holenderskie). PIT-y były składane wspólnie z mężem (uzyskującym dochody z emerytury).
We wskazanych zeznaniach wnioskodawczyni odliczyła zapłacony za granicą podatek jak też skorzystała z ulgi abolicyjnej, która za rok 2011 wyniosła 59,22 zł, zaś za 2012 rok 1,56 zł. Następnie w roku 2013 wnioskodawczyni otrzymała zwrot części podatku zapłaconego w Holandii za lata 2011 i 2012.

Wskazany zwrot (w wysokości 2 608,61 zł) został doliczony do podatku w zeznaniu PIT-36 za rok 2013, co spowodowało konieczność zapłacenia podatku w Polsce w kwocie 2 228 zł. Podatek ten został uregulowany w całości.

Wnioskodawczyni zadała pytanie, czy może skorygować zeznanie podatkowe za rok 2013, w którym nie dokona doliczenia zwrotu podatku z Holandii? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w kwestii możliwości złożenia korekty zeznania za 2013 rok z pominięciem doliczenia zwrotu podatku z Holandii. W zakresie możliwości skorzystania z ulgi abolicyjnej w zeznaniach za lata 2011, 2012 i 2013 z pominięciem odliczenia podatku zapłaconego za granicą, wydano odrębną interpretację znak: IBPB II/1/415-959/14/BJ.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. whitelook - Fotolia.com

PIT

Otrzymanie w 2013 r. zwrotu części uprzednio zapłaconego (w latach 2011-2012) w Holandii podatku, który został odliczony od podatku w zeznaniu złożonym w Polsce powoduje, że otrzymaną kwotę należy wykazać w zeznaniu za rok, w którym ten zwrot otrzymano.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni pracowała w Holandii, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. konwencji z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:
a. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
b. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
c. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Co do zasady wynagrodzenia polskiego rezydenta z tytułu pracy w Holandii podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 konwencji, a zatem są opodatkowane w obu państwach, za wyjątkiem przypadku przewidzianego w art. 15 ust. 2 ww. konwencji.
W tej sytuacji w Polsce w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania ma zastosowanie – zgodnie z ww. art. 23 ust. 5 lit. a) konwencji – metoda proporcjonalnego odliczenia.

Stosownie do treści art. 23 ust. 5 lit. a) ww. konwencji, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadzie tej odpowiada przepis art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.