Zaniżona faktura (wartość sprzedanego towaru) z dopłatą podatku VAT

Przeczytaj także: Kiedy fiskus szacuje sprzedaż na potrzeby podatku VAT?

W rozpatrywanej sprawie podatnik wykupił z leasingu samochód po zakończeniu umowy leasingu, a następnie go sprzedał. Faktura sprzedaży opiewała na kwotę netto 25 500 zł i podatek VAT 5 865 zł. Organ podatkowy w trakcie prowadzone postępowania ustalił jednak, że w rzeczywistości nabywca zapłacił dużo wyższą kwotę, bo 45 500 zł brutto.
Informację tę organ uzyskał wskutek przesłuchania nabywcy, który wskazał, że przed zakupem wpłacił na konto skarżącego 2 000 zł tytułem zadatku, zaś pozostałą kwotę przekazał sprzedawcy w obecności świadka. Ten także został przesłuchany i oświadczył, że faktyczna cena sprzedaży wyniosła 45 500 zł.

Zarówno nabywca samochodu jak i świadek przekazania pieniędzy zeznali przy tym, że kupiony samochód był w dobrym stanie technicznym i nie wymagał napraw. Nabywca dodał, że danych na wystawionej fakturze sprzedaży nie sprawdził w chwili dokonania zakupu, lecz w okresie późniejszym i zwrócił się do sprzedawcy o sporządzenie korekty, której nie otrzymał.

W trackie postępowania skarżący przedstawił organowi podatkowemu opinię rzeczoznawcy, z której wynikało, że pojazd charakteryzował się niskim stopniem dbałości, miał zniszczoną tapicerkę, uszkodzenia kolizyjne czy uszkodzoną plandekę. Rzeczoznawca wycenił pojazd na 26 400 zł netto.

Organ podatkowy uznał jednak, że skarżący zaniżył wartość sprzedaży i określił mu w wydanej decyzji brakujący podatek na kwotę ponad 2,6 tys. zł. Dał on wiarę zarówno zeznaniom nabywcy jak i świadka. Te były bowiem logiczne i poparte dowodami.

Po bezskutecznym odwołaniu do Izby Skarbowej sprawa trafiła do sądu. Skarżący zarzucił organom podatkowym, że te nie wzięły pod uwagę przedstawionej opinii biegłego oraz faktu, że faktura sprzedaży została przez nabywcę podpisana. Ten jednak w obydwu instancjach przyznał rację fiskusowi.

W ocenie WSA sprzedaż samochodu nastąpiła za kwotę 45 500 zł brutto, zaś wystawiona faktura (opiewająca na 31 365 zł brutto) została zaniżona. Sąd uznał, iż zebrane przez organy podatkowe dowody jednoznacznie wskazywały na zaistnienie odmiennego, od wykazanego przez skarżącego, stanu faktycznego. Zdaniem sądu na takie rozstrzygnięcie złożyło się także: brak bezpośredniego interesu w składaniu fałszywych zeznań przez nabywcę i osobę towarzyszącą oraz fakt, że strona zawiadomiona o terminie i miejscu przeprowadzania przesłuchania świadków z prawa tego nie skorzystała.

Powyższe potwierdził NSA. Jego zdaniem materiał dowodowy został zebrany wyczerpująco, natomiast wnioski z niego wyciągnięte były logiczne, spójne i prawidłowa. Sąd podkreślił, że zeznania nabywcy oraz jego świadka korespondowały z poczynionymi ustaleniami dotyczącymi wartości rynkowej podobnych samochodów, gdzie średnia cena rynkowa wynosiła 61 250 zł, zaś najniższa 56 500 zł. Nadto bez znaczenia nie pozostawał fakt, że nabywca pojazd ten sprzedał po niespełna miesiącu jego użytkowania za kwotę 49 200 zł, która to znacznie odbiega od wartości z faktury zakupu, zaś jest zbieżna z kwotą faktycznej zapłaty.

Odnosząc się do podnoszonego zarzutu nieuwzględnienia przedłożonej opinii biegłego NSA wskazał, że opinia ta przez organy podatkowe została uwzględniona, a jej ocena została dokonana w kontekście innych dowodów zgromadzonych w sprawie.
„(...) dysponowanie przez skarżącego opinią rzeczoznawcy samochodowego, który wycenił pojazd na kwotę 26.400 zł nie zmienia faktu, że to sprzedawca ustala cenę. Przedstawiona opinia jest jedynie oceną, poglądem rzeczoznawcy na dany temat. Nie musi wpływać na ustalenie ceny przez sprzedającego, nie jest dla niego wiążąca. Dysponowanie przez skarżącego taką opinią w żaden sposób nie potwierdza ceny za jaką skarżący zbył przedmiotowy samochód. (...)” - czytamy w uzasadnieniu do wyroku