Wynajem samochodu z zagranicy bez podatku u źródła

Przeczytaj także: Zagraniczne usługi szkoleniowe w podatku u źródła

Ustawy o podatkach dochodowych nakazują bowiem w określonych przypadkach pobierać tzw. podatek u źródła od wynagrodzenia wypłacanego zagranicznym kontrahentom z tytułu świadczonych przez nich usług, który należy wpłacić na polskiemu fiskusowi. Występuje tutaj funkcja tzw. płatnika co oznacza, że obowiązanym do pobrania i odprowadzenia podatku jest polska firma.

Podatek taki występuje m.in. w przypadku przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, zaś jego stawka (zgodnie z regulacjami krajowymi) wynosi 20% wartości przychodu. Problem w tym, że wypożyczając samochód za granicą z reguły za czynność tę płaci się z góry gotówką czy kartą płatniczą i raczej nie da się dyskutować z udostępniającym pojazd, że wypłacone mu wynagrodzenie będzie niższe o 20% z uwagi na to, że jego część powinna trafić do polskiego fiskusa.

Sprawa tyczyła się spółki, która podczas podróży służbowych do Niemiec zamierzała wynajmować na lotnisku w danym mieście tego kraju samochód osobowy w celu przemieszczania się do swoich kontrahentów znajdujących się w tym państwie. Za postawienie pojazdu do dyspozycji, przedsiębiorcy niemieccy wystawią spółce każdorazowo fakturę lub rachunek, które spółka w momencie udostępnienia jej pojazdu będzie musiała uregulować (gotówką lub przelewem np. za pomocą karty kredytowej).

W związku z tym powstał problem, czy należy tutaj pobierać podatek u źródła przy regulowaniu zapłaty, z wyjaśnieniem którego zainteresowana zwróciła się do organów podatkowych poprzez wniosek o wydanie interpretacji.

Dyrektor Izby Skarbowej wydający rozstrzygnięcie uznał, że jak najbardziej podatek należy pobrać, przy czym, jeżeli spółka będzie dysponować certyfikatem rezydencji podatkowej takiego wynajmującego na dzień zapłaty, to będzie uprawniona do zastosowania stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Niemcami, która to została w niej ograniczona do 5% kwoty brutto należności.

Zdaniem organu nie ma tutaj najmniejszego znaczenia, że samochód zostanie wynajęty poza terytorium Polski. Uznał on, że skoro niemiecka firma uzyska dochód od spółki będącej polskim rezydentem podatkowym, to źródło dochodów jest położone na terytorium RP i podatek u źródła należy pobrać i odprowadzić.

Sprawa trafiła do sądu, który w obydwu instancjach nie zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez fiskusa.

NSA wskazał, że w rozpatrywanej sprawie problemem jest odpowiedź na pytanie, czy kontrahenci spółki w świetle norm zawartych w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., podlegają w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a w konsekwencji czy spółka jest zobowiązana pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotów niemieckich należności.

Sąd podkreślił, że na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta jedynie z uzyskaniem dochodu od polskiego kontrahenta na podstawie umowy najmu samochodu osobowego, której realizacja nie jest związana z terytorium Polski.

NSA wyjaśnił, że pod pojęciem terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów, należy rozumieć miejsce, gdzie faktycznie podejmowane są czynności zmierzające do osiągnięcia dochodu, tj. obszar, na którym urządzenie jest wykorzystywane. W efekcie wykorzystywanie samochodu poza terytorium Polski przesądza o braku obowiązku podatku u źródła od tego typu płatności.

W podobnym tonie wypowiedział się wcześniej NSA w wyroku z dnia 4.03.2015 r., sygn. akt II FSK 346/13. Warto również dodać, że zbieżne z powyższym stanowiskiem zostało przyjęte także w orzeczeniach dotyczących usług doradczych wydanych przez WSA w Gliwicach (wyrok z dnia 15.10 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 384/15) oraz WSA w Poznaniu (wyrok z dnia 23.102015 r., sygn. akt I SA/Po 1349/15).