Wynajęcie samochodu za granicą w 2017 r. zawsze z podatkiem u źródła

Przeczytaj także: Zagraniczne usługi szkoleniowe w podatku u źródła

Powyższe zagadnienie rodzi pytanie w zakresie podatku u źródła - czy zagraniczni kontrahenci, od których polskie spółki najmują samochody podlegają w Polsce na podstawie norm zawartych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

W konsekwencji, czy polskie spółki są obowiązane, jako płatnicy, pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych stosownie do art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT? Należy bowiem wskazać, iż w myśl art. 3 ust. 2 tej ustawy , podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym mając na uwadze obecne brzmienie przywołanej regulacji należy wskazać, że miejsce świadczenia usług/wykonywania czynności tj. miejsce faktycznego wykorzystania najętego od kontrahenta zagranicznego samochodu nie ma od 1.01.2017 r. znaczenia dla ustalania obowiązków podatnika w zakresie poboru podatku u źródła.

Warto jednak wskazać, iż w stanie prawnym obowiązującym przed 1.01.2017 r. powyższe zagadnienie budziło pewne wątpliwości. Wobec braku zdefiniowania dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów wątpliwość budziło czy należności wypłacane na rzecz zagranicznych spółek zajmujących się wynajmowaniem samochodów - w sytuacji, gdy były one używane wyłącznie poza granicami Polski, przy czym wypłaty dokonał polski podmiot - mogą zostać potraktowane jako dochody osiągane na terytorium Polski.

W zakresie powyższego zagadnienia zasadniczo zarysowały się dwa odmienne poglądy. Pierwszy z nich wskazywał, że nierezydent osiąga dochód na terenie Polski wtedy, gdy zostanie stwierdzone, że również rezultat świadczonej przez niego usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodu następuje u usługodawcy na terytorium Polski. Nie wystarczyło zatem, że w sprawie wystąpił łącznik osobowy, a więc że rezultat usługi świadczonej przez kontrahenta zagranicznego odnosił się do rezydenta polskiego, który usługę zlecał, zapłacił za nią z własnego majątku i jej efekty wykorzystał w prowadzonej działalności gospodarczej, ale konieczne było także wystąpienie łącznika terytorialnego, rozumianego jako powstanie u nierezydenta przychodu na terytorium Polski (por. np. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 28.09.2016 r., sygn. akt I SA/Go 245/16).

Z kolei druga koncepcja, dominująca wśród organów podatkowych, wskazywała, że obowiązek zapłaty podatku u źródła powstaje w sytuacji, gdy podmiot zagraniczny uzyska dochód od spółki będącej polskim rezydentem podatkowym, czyli źródło dochodów będzie położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z tym stanowiskiem, miejsce świadczenia usług, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty nie miało dla omawianej kwestii znaczenia (por. np. wyrok NSA z 5.07.2016 r., sygn. akt II FSK 333/15).

Organy podatkowe przychylały się do drugiego z zaprezentowanych stanowisk (por. np. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5.09.2016 r., znak IBPB-1-3/4510-604/16-1/MO).