Podróż służbowa przedsiębiorcy: dieta to koszty firmy

Przeczytaj także: Diety za podróż służbową w kosztach uzyskania przychodu

Podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. Działalność ta jest opodatkowana na zasadach ogólnych. Siedziba firmy znajduje się w miejscu zamieszkania przedsiębiorcy. Część zleceń pochodzi z Niemiec, których realizacja wiąże się z odbywaniem częstych, długoterminowych wyjazdów poza miejsce zamieszkania i siedzibę firmy, co pociąga za sobą m.in. ponoszenie zwiększonych kosztów wyżywienia.

Przedsiębiorca miał wątpliwości, czy w takiej sytuacji do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wartość diet z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określonych w odrębnych przepisach, związanych z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością gospodarczą polegającą m.in. na świadczeniu usług budowlanych, również wówczas, kiedy wyjazd dotyczy realizacji wcześniej zawartych zleceń.

Pytanie to zadał organom podatkowym. Jego zdaniem prawo takie jak najbardziej mu przysługuje wskazując tutaj, iż przepisy nie precyzują definicji podróży służbowej w odniesieniu do prowadzących działalność gospodarczą. Tym samym należałoby uznać, że podróżą służbową jest każdy wyjazd przedsiębiorcy, pozostający w związku z zadaniami (usługami) stanowiącymi przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej, poza siedzibę firmy, poza granicami kraju oraz na obszarze kraju, wykonywany w celu prowadzenia działalności gospodarczej i mający na celu osiągnięcie dochodu.

Z powyższym nie zgodził się jednak fiskus. Ten podkreślił, iż o tym, czy dana podróż przedsiębiorcy lub osoby z nim współpracującej stanowi podróż służbową, decyduje każdorazowo cel podróży i jej służbowy charakter. W związku z tym podróżą służbową nie jest osobiste wykonywanie usług przez przedsiębiorcę w zakresie działalności przedsiębiorstwa i na podstawie zawartej z kontrahentem umowy. Tutaj przejazd i pobyt w miejscu wykonywania usług nie jest podróżą służbową, w związku z czym do kosztów uzyskania przychodów przedsiębiorca nie może zaliczyć diet z tytułu tych podróży. Wyjazdy krajowe czy zagraniczne są bowiem nieodzowne dla realizacji istoty działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi.

Niezgadzając się z powyższym podatnik wezwał organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził jednak brak podstaw do zmiany interpretacji. Podatnik złożył skargę do sądu. Ten uznał, że skarga ta zasługuje na uwzględnienie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał, iż z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. Przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usługi, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usługi w wykonaniu zawartej umowy. Przytoczony przepis jedynie wskazuje limit wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Co za tym idzie, zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podróżą służbową jest więc wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej poza siedzibą jego firmy, i to zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.