Składniki majątku używane prywatnie i w firmie a koszty

Przeczytaj także: Amortyzacja środków trwałych w spadku w 2018-2019 r.

Aby dany wydatek można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać definicję wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof). Otóż musi być on poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie może znajdować się w katalogu wydatków, których bezwzględnie za koszt uzyskania przychodu uznać nie można. Katalog ten znajduje się w art. 23 updof.

Wydatek na zakup składnika majątku wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej jak i celów prywatnych spełnia pierwszą część definicji zawartej w art. 22 ust. 1 updof.

Fiskus może jednak próbować zakwestionować odniesienie go w koszty. Gdyby zakupiony składnik majątku został zaliczony do środków trwałych, podstawą sporu z organem podatkowym może być art. 22a ust. 1 updof, który to mówi, iż amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki trwałe o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W pozostałych przypadkach będzie to zapewne art. 23 ust. 1 pkt 49 updof, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, nie zaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zdaniem fiskusa
W takiej sprawie wypowiadał się m.in. Urząd Skarbowy Poznań-Winogrady w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 27.09.2005 r. nr DG-I/005/41/2005 (interpretacja dostępna na stronie Ministerstwa Finansów). Podatniczka prowadziła centrum języków obcych (opodatkowanie na zasadach ogólnych). Działalność biurowo-organizacyjna oraz tłumaczenia pisemne odbywały się w siedzibie firmy, która była jednocześnie jej miejscem zamieszkania. Natomiast tłumaczenia ustne i zajęcie edukacyjne były wykonywane w miejscu zlecenia, poza siedzibą. Chciała ona zakupić zestaw do odbioru telewizji satelitarnej (który miałby znajdować się w siedzibie firmy) a wydatek ten zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podkreślając, iż jest to nieodzowne narzędzie pracy, pozwalające na codzienny kontakt z żywym językiem oraz na zdobywanie niezbędnych informacji do prowadzenia działalności.

Organ podatkowy wskazał, że nie można uznać, iż urządzenie to będzie wykorzystywane wyłącznie na potrzeby prowadzonej firmy, a nie również na potrzeby osobiste podatniczki i jej rodziny. Nie będzie nawet możliwe ustalenie, kiedy i w jakim zakresie urządzenie to byłoby wykorzystywane do celów osobistych a kiedy zawodowych. Tym samym brak jest podstaw do uznania poniesionego wydatku za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej w całości lub nawet w części.