eGospodarka.pl
eGospodarka.pl poleca

eGospodarka.plPodatkiPorady podatkowe › Prowizje bankowe jako koszty gdy księgi rachunkowe

Prowizje bankowe jako koszty gdy księgi rachunkowe

2010-08-09 13:37

Bankowość elektroniczna cieszy się coraz większym zainteresowaniem. W jej ramach podatnicy mają możliwość m.in. drukowania we własnym zakresie wyciągów bankowych, które potwierdzają przeprowadzone na posiadanym rachunku operacje. Pod jaką datą należy ująć prowizje bankowe znajdujące się na takim wyciągu w przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych?

Przeczytaj także: Kredyt bankowy: nie każda prowizja i odsetki w koszty firmy

Rozpatrzmy następującą sytuację: Podatnik sam drukuje sobie wyciągi bankowe za okresy miesięczne. W trakcie danego miesiąca występuje szereg prowizji pobranych przez bank m.in. za prowadzenie rachunku czy też wykonywane operacje. Wyciągi takie są opatrzone datą pierwszego dnia roboczego następnego miesiąca (np. wyciąg za maj 2010 r. jest wystawiony 1 czerwca 2010 r.). Pod jaką datą należy uznać za koszty uzyskania przychodu prowizje zawarte w danym wyciągu?

Odpowiedzi na to pytanie nie znajdziemy bezpośrednio w przepisach podatkowych. Należy się tutaj posiłkować przepisami ustawy o rachunkowości. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof), koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Analogiczne zapisy znalazły się w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w takiej sytuacji uważa się co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d updof).

Przytoczone regulacje zatem jedynie w części wskazują, kiedy dany koszt inny niż bezpośrednio związany z uzyskaniem przychodu (a do takich zalicza się m.in. prowizje bankowe) należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Prym wiodą tutaj przepisy ustawy o rachunkowości. Wydatek stanie się bowiem kosztem na dzień jego ujęcia w księgach rachunkowych. Co zatem mówi w tej kwestii ustawa o rachunkowości?

Na wstępie przypomnijmy, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, w tym m.in. zewnętrzne obce dowody księgowe (otrzymane od kontrahentów czy innych jednostek zewnętrznych – art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości). Dowód taki powinien zawierać co najmniej (art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości):
  1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
  2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
  3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
  4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu;
  5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
  6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Na dowodzie takim nie muszą znaleźć się dane określone w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a ustawy o rachunkowości). Dowody księgowe powinny być ponadto rzetelne, czyli zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne oraz wolne od błędów rachunkowych. Niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek (art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Wyciągi bankowe spełniające powyższe wymogi mogą stanowić podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

Co się zaś tyczy daty, pod którą należy ująć prowizje w księgach, a co za tym idzie daty, pod którą stają się one kosztami podatkowymi, zastosowanie znajduje tutaj art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Mówi on mianowicie, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.
Zapis księgowy powinien zawierać co najmniej (art. 23 ust. 2 ustawy o rachunkowości):
  1. datę dokonania operacji gospodarczej;
  2. określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się ona od daty dokonania operacji;
  3. zrozumiały tekst, skrót lub kod opisu operacji, z tym że należy posiadać pisemne objaśnienia treści skrótów lub kodów;
  4. kwotę i datę zapisu;
  5. oznaczenie kont, których dotyczy.

Z powyższego wynika zatem, że istotna jest tutaj przede wszystkim data zdarzenia gospodarczego, a nie data wystawienia dowodu je dokumentującego. Dane zdarzenie należy ująć bowiem w tym okresie sprawozdawczym, w którym ono faktycznie wystąpiło.

Nawiązując do naszego przykładu podatnik powinien ująć prowizje bankowe w księgach pod datą ich potrącenia przez bank, a nie pod datą wyciągu bankowego, na podstawie którego są one księgowane. Tak też należy je zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodu.

Przeczytaj także

Eksperci egospodarka.pl

1 1 1

Wpisz nazwę miasta, dla którego chcesz znaleźć urząd skarbowy lub izbę skarbową.

Wzory dokumentów

Bezpłatne wzory dokumentów i formularzy.
Wyszukaj i pobierz za darmo: