Sponsoring a podatki

Przeczytaj także: Promocje sprzedażowe a podatki

Termin „sponsoring” nie został zdefiniowany w żadnej z ustaw podatkowych. Nie oznacza to jednak, że władze skarbowe nie mają definicji, do których mogą się odwoływać, ustalając istotę tego działania. Definicje takie pojawiają się bowiem w ustawie o radiofonii i telewizji, ustawie o ochronie zdrowia, ustawie o wychowaniu w trzeźwości czy chociażby w ustawie Prawo farmaceutyczne. W przypadku przywoływania tych definicji należy jednak pamiętać, że funkcjonują one jedynie dla celów konkretnych aktów prawnych i nie powinny mieć bezpośredniego przełożenia na grunt podatkowy. Co innego słownikowa definicja sponsoringu – jest bardziej uniwersalna. Dlatego do niej najchętniej odwołują się pracownicy administracji podatkowej.

W praktyce, dla celów podatkowych można wyróżnić kilka rodzajów umów sponsoringu. Przykładowe podziały wskazują sponsoring publiczny i niepubliczny, sponsoring medialny, imprez i osoby, sponsoring właściwy (zakup usług reklamowych przez sponsora) i niewłaściwy (finansowanie o charakterze darowizny). O tym, z jakim typem sponsoringu mamy do czynienia, decyduje całokształt okoliczności faktycznych oraz postanowienia stosownej umowy sponsoringu.

SPONSORING JAKO USŁUGA

Z podatkowego punktu widzenia, większość umów sponsoringu dotyczy w istocie zakupu przez sponsora usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. Zapłatą za takie usługi może być zarówno gotówka, jak i świadczenie o charakterze rzeczowym czy też usługa. W tych ostatnich przypadkach sponsoring będzie de facto umową barterową, w ramach której świadczeniu jednej strony (sponsorowanego) będzie odpowiadało ekwiwalentne świadczenie drugiej strony umowy (sponsora). Przykładowo, w zamian za usługę sponsorowanego polegającą na nagłośnieniu nazwy i logo sponsora podczas organizowanej imprezy, sponsor zobowiązuje się do przekazania sponsorowanemu świadczenia rzeczowego, które zostanie wykorzystane jako nagroda w konkursie organizowanym podczas sponsorowanej imprezy. Biorąc powyższe pod uwagę, wydatki sponsora na rzecz sponsorowanego należy kwalifikować dla celów podatkowych, tak jak wydatki na zakup innych usług reklamowych, a w szczególności rozpatrywać je w kontekście ich publicznego bądź niepublicznego charakteru.

Usługowy charakter świadczeń dokonywanych w ramach umów sponsoringowych podkreśliły zarówno wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jak i wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku C-376/9 Federal Republic of Germany vs European Parliament and Council of the European Union, Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdza, że sponsoring podlega opodatkowaniu na tych samych zasadach, co świadczenie usług reklamowych: (...) wszystkie formy reklamy pośredniej i sponsoringu, jak również nieodpłatnej dystrybucji przynoszą te same rezultaty/efekty jak reklama bezpośrednia i dlatego też powinny być uregulowane w ten sam sposób (...)

Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z 16 stycznia 2003 r. (sygn. III S.A. 1602/01) stwierdzając, że sponsoring to: (...) usługa polegająca na podawaniu nazwy, logo oraz innych danych sponsora za przekazanie przez niego pewnej kwoty pieniężnej lub przedmiotów rzeczowych na rzecz świadczącego tego typu usługę, mieści się w grupowaniu PKWiU „usługi reklamowe pozostałe” (...)

Mimo że w zdecydowanej większości przypadków sponsoring jest usługą reklamową, pojawiają się również i takie umowy sponsoringu, z których jasno wynika, że istotą umowy jest chęć dokonania nieodpłatnego przysporzenia na rzecz danej osoby czy podmiotu. W takich wypadkach, mimo że formalnie umowa tytułowana jest jako umowa sponsoringu, nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z umową darowizny.