Wakacyjny (sezonowy) najem mieszkania to działalność gospodarcza?

Przeczytaj także: Podatki w wynajmie mieszkań

NSA poparł zarówno argumentację organów podatkowych jak i sądu pierwszej instancji wskazującą na fakt prowadzenia przez skarżących działalności gospodarczej. WSA wskazał tutaj na poczynienie przez organy podatkowe wystarczających ustaleń faktycznych, w oparciu o które została następnie dokonana prawidłowa subsumcja przepisów prawa materialnego.

Skarżący zwracali uwagę na brak zamiaru z ich strony wykorzystania lokali do działalności gospodarczej, na niezaliczenie lokali do składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, na nierozliczenie podatku VAT od ich zakupu, a także na sporadyczny, okazjonalny (sezonowy) charakter świadczonych usług oraz że rozstrzygnięcie w tym zakresie, a mianowicie, co do kwalifikowania przychodów z najmu, nie należy do organów podatkowych. Niemniej WSA podkreślił, że przy ocenie prowadzonej działalności gospodarczej, sam wpis do ewidencji, ujęcie składnika majątku w ewidencji środków trwałych czy wreszcie rozliczenie VAT-u od zakupu danej nieruchomości, nie mają większego znaczenia i nie przesądzają o tym, czy przychody z ich najmu stanowią przychody z dodatkowego źródła, czy też osiągane w ramach prowadzonej firmy.

Wprawdzie w pierwszej kolejności do podatnik podejmuje decyzję, co do zaliczenia przychodu do konkretnego źródła, niemniej wybór ten nie jest dowolny, zaś organy podatkowe mają zarówno prawo jak i obowiązek weryfikować, czy dany przychód został prawidłowo zakwalifikowany.

Zdaniem sądu należy odróżnić zamiar prowadzonej działalności gospodarczej od działalności faktycznie prowadzonej. Decydują tutaj kryteria określone w ustawie podatkowej a nie sama decyzja podatnika.

Skarżący, pomimo że nie zamieszkali w nabytych lokalach, kompleksowo je wyposażyli we wszelkie podstawowe rzeczy konieczne do prowadzenia gospodarstwa domowego. Ma to istotne znaczenie, gdyż z akt sprawy wynika, że ze względu na świadczenie pracy poza miejscowością, w której się lokale te znajdowały, skarżący w ogóle nie zamierzali zamieszkać w tych lokalach (czego ci nie kwestionowali).

Ponadto, gdyby w przedmiotowej sprawie przedmiotem usług był zwykły najem, skarżący właściwie by się zabezpieczyli, spisując odpowiednią umowę, w której określiliby zarówno swoje prawa jak i obowiązki (czego nie spełniała umowa najmu przedłożona do akt sprawy).

Także swoim zachowaniem skarżący dowodzili, że zamierzają prowadzić działalność gospodarczą. Chodzi tutaj o złożone i zaplanowane czynności w zakresie przygotowania lokali do wynajmu i ich wynajmowania.

„(…) Sąd zgodził się z organami podatkowymi, że o "zawodowym" charakterze prowadzonych usług i nastawieniu na działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali, a nie realizacji własnych potrzeb mieszkaniowych, świadczą: brak pisemnych umów najmu, sposób ustalenia warunków wynajmu i opłat pobieranych za te usługi (z góry za dobę hotelową), kilkudniowe okresy najmu oraz kompletne wyposażenie mieszkań. Według Sądu, powyższe wskazuje na z góry zaplanowane zaangażowanie Skarżących w stałe i powtarzające się świadczenie usług najmu lokali mieszkalnych jako mieszkań wakacyjnych, a nie na przypadkowe zdarzenia gospodarcze, które można by ocenić jako niewyczerpujące znamion działalności gospodarczej.(…)”

Drugorzędne znaczenie ma tutaj to, że sporny najem miał miejsce sporadycznie, sezonowo czy okazjonalnie.