To rozrzucanie przepisów odnoszących sie do jakiejś materii przy okazji
zmiany całkiem innych ustaw jest rzeczywiście dość denerwujące, choć w dobie
internetu łatwiej znaleźć ujednolicone teksty i to nawet bezpłatnie. Mnie
bardziej denerwuje obyczaj legislacyjny, który polega na tym, ze zamiast
pisania wprost płodzi się przepisy w stylu: "Podatnicy wymienieni w
art....ust....pkt...lit....zdanie trzecie drugiego akapitu ustawy o ktorej
mowa w art...ust....sa zobowiazani w terminach wynikajacych z przepisow
ustawy....., z zastrzezeniem art.... oraz spelnieniu warunkow wymienionych w
art.... niniejszej ustawy do...." Po czym nastepuje opis do czego są ci
podatnicy zobowiązani napisany podobną techniką. Czytałeś pewnie ustawę o
VAT; mnie trafiał szlag, gdy musiałem nieustannie przerzucać kartki, żeby
wywnioskować o co szanownemu ustawodawcy właściwie chodzi. Ta nieszczesna
maniera spowodowana jest zapewne faktem, że właściwi twórcy tych przepisów
żyją potem z komentowania i interpretowania potworków prawnych, które sami
spłodzili. Nie bez znaczenia jest też to, że mało który normalny człowiek
będzie miał czas i chęć czytać tą radosną twórczość, a wrazie czego zmuszony
będzie zapłacić prawnikowi. Wzorem elegancji był dla mnie kodeks cywilny
napisany prostym językiem, gdzie odwołania do innych przepisów były zawarte
tam, gdzie jest to naprawdę konieczne. Zobacz na przykład urzekający swą
prostotą przepis art. 415 KC. W tym jednym krótkim zdaniu zawiera się więcej
treści niż w dziesięciu zdaniach wielokrotnie podrzędnie złożonych, których
zapewne użyliby dzisiejsi legislatorzy. Z żalem stwierdzam, że częste
czytanie aktów prawnych odbija się fatalnie na stylu literackim, co
stwierdzam na własnym przykładzie. Za to nieco pociesza mnie, że są ludzie
zauważajacy problem jak ty.