Jelenia Góra, 21.03.2001 r.
Grzegorz Niedźwiecki
ul. Działkowicza 19
58-506 Jelenia Góra

DSN IV 632/1617/01
Barbara Piwnik
Minister Sprawiedliwości


Uprzejmie dziękując za pismo Naczelnika Wydziału Kasacji w Sprawach Karnych
(winno być politycznych), sędzi Sądu Apelacyjnego Elżbiety Koper z dnia 8
marca 2002 r., odmawiające wniesienia z urzędu kasacji od wyroku Sądu
Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 22 (winno być 27) lutego 2001 r. sygn. II
K 911/00, pozwolę sobie na publiczną polemikę z przedstawioną w nim
argumentacją.
"Kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia. W myśl art. 523 §1 Kodeksu
postępowania karnego może być wniesiona tylko wówczas, jeśli orzeczenie
dotknięte jest rażącymi wadami prawnymi, a mianowicie:
1. naruszone zostały przez sądy rozpoznające sprawę przepisy prawa o takim
znaczeniu dla prawidłowego jej rozpoznania i w taki sposób, że mogło to mieć
istotny wpływ na treść orzeczenia,
2. orzeczenie wydane zostało z uchybieniami stanowiącymi bezwzględne
podstawy zaskarżenia wskazane w art.439 Kodeksu postępowania karnego."
2 x TAK
Postępowanie przed Sądem nie toczyło się prawidłowo, zgodnie z
obowiązującymi przepisami! Sąd Rejonowy nie przesłuchał mnie szczegółowo,
tylko ganił bezustannie szczegółowo, jak bym był już skazany! Nie
przesłuchał wszystkich świadków, a już żadnego obrony! Odrzucił od materiału
dowodowego wszelkie zawnioskowane dokumenty!
Przedmiotowy wyrok nie mógł zostać zaskarżony ponieważ zapadł w ciszy
gabinetów sędziowskich!
Naczelnik Wydziału Kasacji w Sprawach Karnych pisze w swym piśmie odmownym
na wstępie, że "...Sąd Najwyższy, orzekając w trybie kasacji nie jest władny
dokonywać ponownej oceny dowodów..." kusi się jednak na własne subiektywne
sądy stwierdzając m.in. iż "Lektura akt upoważnia jednak do stwierdzenia, że
Sąd Rejonowy oceniając zebrany materiał dowodowy oparł się na zeznaniach
świadków - tych którzy zostali pokrzywdzeni w wyniku Pańskiej działalności.
Zeznania te są zgodne ze sobą, logiczne i tworzą spójny obraz całości
zdarzenia korelują z dokumentami w postaci kserokopii biuletynów."
Trudno żeby "pokrzywdzeni" nie mówili jednym głosem? A co z pokrzywdzonymi
przez "pokrzywdzonych" mam tu na myśli obywateli, w których obronie stanąłem
krytykując tych drugich poczynania? Sędziowie sądów najlepiej powinni
wiedzieć np. ilu złodziei czuje się obrażonych przez sądy skazujące ich na
wieloletnie wyroki?
Ocena prawna mojego zachowania dokonana przez Sąd orzekający budzi
zastrzeżenia! Przepis art. 226 §1 kk nie ma zastosowania w sytuacji
merytorycznej, aczkolwiek ostrej, krytyki zachowań osób publicznych w
związku z pełnionymi przez nich obowiązkami! Ale oczywiście polskie
sądownictwo jest niezawisłe, czytaj ma tę swobodę, że nie musi brać pod
uwagą dowodów w postaci opinii językoznawców.(?)
Nie prawdziwym jest również twierdzenie, że postanowienia o odroczeniu
rozprawy i zarządzenia przerwy wydane zostały zgodnie z art. 401 i 404 kpk.
Żadnych oficjalnych postanowień czy zarządzeń w tej sprawie nie było, chyba,
że "wyprodukowano" je później!
"(....) Wyroku wydanego pod nieobecność oskarżonego (...) nie uważa się za
zaoczny, dlatego nie podlega on doręczeniu, a termin do złożenia wniosku o
uzasadnienie wyroku biegnie od daty jego ogłoszenia." czytamy dalej w piśmie
sędzi Elżbiety Koper. Może i tak, tylko, że żadnego wyroku dnia 22 lutego
2001 r. nie ogłoszono, bynajmniej nie ma to odzwierciedlenia w protokole z
tego dnia, chyba, że jest jakiś nowy protokół...? Sama Pani Sędzia
przyznaje, że "Błędem natomiast Sądu było po naniesieniu poprawki w dacie
wyroku, zaniechanie omówienia tej czynności na oryginale orzeczenia z
podaniem nazwiska osoby, która naniosła poprawkę. Stosowne uwagi w tym
zakresie zostaną przekazane Sądowi." Dziękuję! Spóźnione!
Na temat wędrówki protokołów i ich autentyczności nie warto już polemizować.
Gdyby była taka wola polskiego wymiaru sprawiedliwości, to w tej konkretnej
sprawie znalazło by się wiele przesłanek uzasadniających wniesienie kasacji
w myśl art. 523 §1 kpk.
Sąd Najwyższy dobrze zna poniższy przepis:
Art. 439. § 1. Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów
oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, sąd odwoławczy na posiedzeniu
uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli:
1) w wydaniu orzeczenia brał udział sędzia podlegający wyłączeniu z
przyczyn określonych w art. 40 § 1 pkt 4, 5 oraz 7-9,
2) sąd był nienależycie obsadzony lub którykolwiek z jego członków nie
był obecny na całej rozprawie,
3) sąd powszechny orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu
szczególnego albo sąd szczególny orzekł w sprawie należącej do właściwości
sądu powszechnego,
4) sąd niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu
wyższego rzędu,
5) zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych
w art. 17 § 1 pkt 5, 6, 9, 10 lub 11,
6) oskarżony nie miał obrońcy w wypadkach określonych w art. 79 § 1 i 2
oraz art. 80 lub obrońca nie brał udziału w czynnościach, w których jego
udział był obowiązkowy,
7) sprawę rozpoznano podczas nieobecności oskarżonego, którego obecność
była obowiązkowa.
§ 2. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 5-7 może
nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.
§ 3. (27) W posiedzeniu mają prawo wziąć udział strony, obrońcy i
pełnomocnicy. Przepis art. 451 stosuje się odpowiednio.
I ja mógłbym polemizować czy złożyłem już stosowne wyjaśnienia uzasadniające
zastosowanie przepisu art. 376 §1 i 2 kpk, czy należało zastosować art. 75
§2 kpk? Czy Sąd był należycie (przypominam 1 młody asesor) obsadzony, czy
też nastąpiły tu istotne uchybienia przepisu art. 28 kpk? Czy w myśl art. 42
pkt. 2 konstytucji, nie został tu naruszony przepis art. 79 §2 kpk? Czy nie
nastąpiło tu rażące naruszenie przepisu art. 408 kpk? Czy w ogóle wyrok,
którego nie widziałem na oczy, wyczerpuje znamiona art. 413 kpk? Czy
ogłoszono go zgodnie z art. 418 kpk? I w końcu czy nie należało by na
wstępie odrzucić bzdurny akt oskarżenia lub omyłkowo wszczęte postępowanie w
myśl art. 17 §1 pkt 1 umorzyć, gdyż żadnego czynu zabronionego w kraju
swobód obywatelskich nie popełniono?
No cóż. Nie noszę togi, więc niech rozstrzygnie ten spór Europejski Trybunał
Praw Człowieka w Strasburgu. A póki co, to pewnie odwieszą mi te osiem
miesięcy, bo poprzez swoją nadgorliwość, zdążyłem już obrazić sędziego i
prokuratora uczestniczących w tym haniebnym procesie politycznym. Oczywiście
w myśl polskiego, demokratycznego państwa prawa. (?)
Na pamiątkę dedykuję Elżbiecie Koper, sędzi w biurze Pani Minister Barbary
Piwnik, artykuł ks. Czesława Bartnika pt. "Państwo sprawiedliwe czy banda
rozbójników?" zamieszczony w nr 16 "Naszego Dziennika" z 31 III - 1 IV 2001
r. Tylko nie karajcie go?

Z poważaniem
Grzegorz Niedźwiecki
European Court of Human Rights, Akta nr 1514/02

do góry