Stan techniczny budynku a podatek od nieruchomości

Przeczytaj także: Prowadzenie firmy = wyższy podatek od nieruchomości

Odnosząc przytoczony stan prawny do stanu faktycznego sprawy stwierdzić należy, że organy podatkowe nie wykazały w sposób jednoznaczny, czy przedmiotowy lokal spełnia wszystkie warunki dla uznania go za „związany z działalnością gospodarczą”. W aktach sprawy nie wykazano bowiem należycie, jaki jest status prawny przedmiotowego lokalu, tj. użytkowy czy mieszkalny. W zaskarżonej decyzji stwierdzono wprawdzie, że „B. K. dokonał prawidłowych ustaleń i co do charakteru nieruchomości (użytkowy)”, jednak to stwierdzenie nie zostało w żaden sposób udokumentowane – za taki dowód nie może być uznane stwierdzenie zawarte w piśmie organu I instancji do organu odwoławczego, że Podatnik „jest właścicielem lokalu użytkowego, [...], co zostało odzwierciedlone w wykazie od nieruchomości złożonym w tut. Urzędzie 9.03.1996 r.”.

Wskazać należy, że w aktach sprawy znajduje się wypis z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczpospolitej Polskiej (wygenerowany elektronicznie 6 marca 2012 r.), z którego wynika, ze Podatnik prowadzi działalność gospodarczą jedynie w Ś.. Fakt taki pośrednio potwierdza również dołączone do skargi pismo Podatnika z 14 stycznia 2009 r. o „zamknięciu” działalności gospodarczej w K.. Zatem to, że Podatnik w ww. wykazie nieruchomości wskazał przedmiotowy lokal w rubryce „budynki lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej oraz części budynków mieszkalnych zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej”, nie przesądza tego, że lokal ten jest lokalem użytkowym (bowiem mógł to być właśnie lokal mieszkalny faktycznie zajęty w tym czasie na działalność gospodarczą). Podatnik w swoich pismach określa przedmiot opodatkowania w różny sposób: budynek, pomieszczenie, lokal, a w piśmie z 20 marca 2012 r., jako lokal „zlokalizowany w budynku mieszkalnym”, technicznie „przystosowany jako mieszkalny”, który był kilkadziesiąt lat zamieszkiwany.

Niezależnie jednak od powyższych wątpliwości zauważyć należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027, ze zm.), podstawę (m.in.) wymiaru podatków, stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Dla ustalenia charakteru przedmiotowego lokalu niezbędne jest więc uzyskanie danych z takiej ewidencji, a w jej braku – zebranie innych dowodów, które pozwolą na jednoznaczne określenie tego faktu. Brak wyjaśnienia tej kwestii w postępowaniu podatkowym stanowi więc naruszenie przepisów postępowania (art. 122, art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej), które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do innych zarzutów strony skarżącej, dotyczących w szczególności stanu technicznego lokalu albo zaprzestania działalności gospodarczej w lokalu (w razie potwierdzenia, że jest to lokal użytkowy), Sąd podzielił w tym zakresie poglądy wyrażone w zaskarżonej decyzji, że podniesione przez Skarżącego argumenty nie są zasadne. Okoliczności dotyczące stanu technicznego lokalu opisane przez Skarżącego (wyłączenie prądu i wody, przygotowywanie lokalu do sprzedaży), nie mogą być uznane za „względy techniczne uniemożliwiające wykorzystywanie lokalu do prowadzenia działalności gospodarczej” – o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest bowiem pogląd, że przejściowe niewykorzystywanie przez podatnika nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej (np. na wskutek złego stanu technicznego budynku, braku mediów), nie daje podstaw do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości, nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z 10.01.2012 r., sygn. akt SA/Gd 1161/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z 25.07.2012 r., sygn. akt I SA/Sz 32/12).

Wyrok WSA w Szczecinie z 15 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 530/12, nieprawomocny.