Zniżki na przejazdy służbowe pociągiem bez podatku dochodowego

Przeczytaj także: Nieodpłatne świadczenia dla pracowników: podatek zgody z Konstytucją

Na tak przedstawioną argumentację Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, odpowiedział, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Na wstępie organ podatkowy podkreślił, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie będzie przesądzać fakt skorzystania przez pracownika z legitymacji uprawniającej do przejazdów o obniżonej cenie w celach prywatnych, gdyż istotnym jest w tej sytuacji fakt, że pracownikowi postawiono nieodpłatnie do dyspozycji określone świadczenia, z których można skorzystać. Zdaniem organu w przedstawionym stanie faktycznym pracownik otrzymuje nieodpłatnie świadczenie o określonej wartości w związku z wydaniem mu legitymacji uprawniającej do przejazdów w obniżonej cenie, bez względu na to, czy następnie będzie korzystał z niej w celach prywatnych. Okoliczność, że pracownik nie będzie korzystał z przysługujących mu uprawnień nie ma znaczenia. Nie zmienia to bowiem faktu, że świadczenie to otrzymał, a pracodawca musiał zapłacić za nie określoną cenę. Zgodnie z powyższym należy uznać, że wydana pracownikowi legitymacja uprawniająca do przejazdów w obniżonej cenie, stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył interpretację Ministra Finansów, wskazując w uzasadnieniu, że gdyby przyjąć uproszczoną interpretację Organu interpretującego, pracownik poprzez uznanie instrumentu, którym posługuje się pracodawca, za jego przychód, zostałby obarczony de facto daniną publiczną wynikającą z kosztów prowadzenia działalności przez pracodawcę.

Wówczas pracownik mimo braku wzbogacenia ponosiłby konsekwencje decyzji finansowych pracodawcy. Na zakończenie Skarżąca wskazała, że organ pominął fakt, iż ewentualne wykorzystanie legitymacji w celu innym niż służbowy stanowiłoby delikt pracowniczy. Ponadto podkreśliła, że okoliczność wykorzystywania czy też niewykorzystywania w zaistniałej sytuacji jest bez znaczenia, bowiem nie istnieje prawnie sama możliwość wykorzystania legitymacji służbowej do celów prywatnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie podzielił stanowiska Ministra Finansów, a w ramach uzasadnienia wyroku z dnia 25 czerwca 2013r. (sygn. akt III SA/Wa 309/13) wskazał na dominujący pogląd zarówno w literaturze prawniczej, jak i w orzecznictwie sądowym, który nakazuje rozróżniać pojęcie „otrzymać” od „postawić do dyspozycji”, w konsekwencji czego nie należy ich ze sobą utożsamiać.

W niniejszej sprawie powyższe oznacza, że w odniesieniu do świadczeń w naturze przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy nie są one tylko postawione do dyspozycji podatnika, lecz zostały przez niego otrzymane. Przenosząc tak przedstawioną argumentację na grunt rozpatrywanej sprawy „dla spełnienia norm cytowanych przepisów nie wystarczy wręczyć pracownikowi legitymację uprawniającą do zniżkowych przejazdów, lecz należałoby ustalić każdorazową ulgę przy dokonanym zakupie biletu na danej trasie kolejowej i przypisać ją do wynagrodzenia tegoż pracownika, za każdy mający miejsce w danym okresie rozliczeniowym przejazd.”

Reasumując Sąd uznał, że stanowisko Ministra Finansów w zakresie przychodu pracownika w postaci ulgi w zakupie biletu nabytego w związku z delegacją służbową jest całkowicie nieuzasadnione.

„Gdyby bowiem wręczenie pracownikowi legitymacji uprawniającej do ulgowego zakupu biletu przy przejazdach w celach służbowych stanowiło świadczenie nieodpłatne, którego wartość według danych statystycznych należało przypisać do podstawy opodatkowania przychodu pracowniczego to pracownicy danej jednostki ponosiliby odpowiedzialność za zobowiązania pracodawcy określane zbiorowo dla wszystkich pracowników, w wielkościach uśrednionych, co przeczy nakazowi określenia konkretnego przychodu konkretnej osoby celem wskazania konkretnego zobowiązania podatkowego.”

Ostatecznie sprawę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 lutego 2016r. (sygn. akt II FSK 2880/13), oddalając skargę Ministra Finansów i przyznając rację stronie Skarżącej.