eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Bezpośredni zwrot VAT nie zawsze możliwy

Bezpośredni zwrot VAT nie zawsze możliwy

2007-06-07 12:54

Przeczytaj także: Zwrot nadpłaty VAT możliwy także na podstawie paragonów

W myśl art. 86 ust. 2 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7:

suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

z tytułu nabycia towarów i usług,

potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,

od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;

w przypadku importu-suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego

zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6,

kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Podatek naliczony podlega odliczeniu, gdy towary i usługi, w związku nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych w sposób bezpośredni, a tym samym bezsporny.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług , w tym art. 86 ust. 1, nie definiują charakteru związku pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną, który pozwala na odliczenie podatku związanego z tymi zakupami, stanowią jedynie, że prawo to przysługuje podatnikowi w zakresie, w jakim towary i usługi są używane do wykonywania czynności opodatkowanych. Wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług dokonywana w zgodzie z przepisami VI Dyrektywy, powinna zatem uwzględniać istniejące w tym zakresie orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w którym przeważa pogląd, że jedynie bezpośredni związek pomiędzy podatkiem naliczonym a transakcją opodatkowaną może stanowić podstawę do odliczenia podatku od towarów i usług.

Kierując się wykładnią ustawy o podatku od towarów i usług dokonywaną w zgodzie z zasadami VI Dyrektywy, na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz art. 17(2)(3) i (5) VI Dyrektywy należy przyjąć - co do zasady - że niezbędnym warunkiem odliczenia podatku od towarów i usług jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami) a konkretną transakcją opodatkowaną.

Natomiast w przypadku wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych, w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika, pozostając w ten sposób w bezpośrednim związku z jego działalnością gospodarczą – prawo do odliczenia z tytułu poniesionych zakupów (wydatków) przysługuje podatnikowi w takim zakresie, w jakim działalność daje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług.

Należy podkreślić, iż art. 17 VI Dyrektywy (odzwierciedlony w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług) ustala źródło i zakres prawa do odliczenia podatku. Stanowi jednocześnie punkt wyjścia do kwestii istnienia prawa do odliczenia (zwrotu nadwyżki) tego podatku. Art. 18 VI Dyrektywy wprowadza warunki, na jakich odliczenie to (zwrot nadwyżki) może nastąpić.

Zgodnie z art. 18(4) VI Dyrektywy w przypadkach, gdy za określony okres rozliczeniowy kwota dozwolonych odliczeń przekracza kwotę należnego podatku, Państwa Członkowskie mogą albo zwrócić nadpłatę albo przenieść nadpłatę na następny okres rozliczeniowy, w oparciu o ustalone przez nich warunki.

Przepis ten znalazł swoje odzwierciedlenie w art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Przeczytaj także: