Nieściągalność wierzytelności: postanowienie komornika sądowego

Przeczytaj także: Zaliczanie do kosztów podatkowych umorzonych wierzytelności

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł ustną umowę na sprzedaż obuwia. W okresie wrzesień 2012 – listopad 2013 z tego tytułu wystawił na rzecz swojej kontrahentki kilkanaście faktur, wartości których zostały zaliczone do przychodów należnych. Ta uregulowała jednak należności tylko z niektórych faktur i to w dodatku częściowo. Kierowane do niej wezwania do zapłaty zarówno ustne jak i pisemne, także wystosowane przez adwokata reprezentującego wnioskodawcę, nie przyniosły żadnych efektów. Dłużniczka wskazała, że nie będzie w stanie uregulować zobowiązań wobec wnioskodawcy. Utraciła ona bowiem płynność finansową, nie posiada także majątku pozwalającego zaspokoić wierzycieli, a tych ma ona wielu. Okoliczności te są znane wnioskodawcy. Obok oświadczenia dłużniczki, wnioskodawca posiada także postanowienie o umorzeniu egzekucji – wobec jej bezskuteczności, a prowadzonej przeciwko dłużniczce na wniosek innego wierzyciela.

Wnioskodawca zamierza zaliczyć niezapłacone przez dłużniczkę wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodu, niemniej z uwagi na znaczą kwotę tych wierzytelności, powodującą wysokie koszty sądowe, potwierdzenie ich nieściągalności chciałby oprzeć na posiadanym oświadczeniu dłużniczki oraz postanowieniu komornika sądowego o umorzeniu egzekucji wszczętego na wniosek innego wierzyciela. W związku z tym zadał on pytanie, czy może tutaj pominąć drogę sądową i egzekucyjną (które poza wygenerowaniem dodatkowych niemałych kosztów nie doprowadzą do wyegzekwowania należności) przy zaliczaniu nieściągalnych wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodu? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zajął następujące stanowisko:

„(…) Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. apops - Fotolia.com

Nieściągalność wierzytelności: postanowienie komornika sądowego

Postanowienie Komornika Sądowego potwierdzające bezskuteczność egzekucji, jednakże wydane dla innego wierzyciela, nie stanowi udokumentowania nieściągalności wierzytelności dla wnioskodawcy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.