eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Ulga rehabilitacyjna: odliczenie wydatków na samochód ograniczone

Ulga rehabilitacyjna: odliczenie wydatków na samochód ograniczone

2015-11-20 13:45

Przeczytaj także: Osoba niepełnosprawna odliczy w PIT aparat słuchowy i jego naprawę

W myśl art. 26 ust. 7e cyt. ustawy przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

W świetle zacytowanych powyżej przepisów prawa podatkowego należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Należy również zaakcentować, że ww. ulgi w zapłacie podatku dochodowego polegają na możliwości odliczenia określonych kwot wydatków od dochodu podatnika po spełnieniu ściśle oznaczonych w ustawie warunków.

Oznacza to z kolei, że skorzystanie z ulgi przez konkretną osobę wymaga spełnienia tych warunków w całej rozciągłości.

Powyższe stwierdzenia wynikają z podstawowej reguły obowiązującej w prawie podatkowym, która stanowi, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji.

Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa – np. ulga rehabilitacyjna) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Wobec tego, dokonując analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy przyjąć, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:
1. być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
2. być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego,
3. używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
4. ponieść z tego tytułu wydatki.

Wśród warunków zastosowania odliczenia wskazanego w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wymieniony jest jeden z nich, który dotyczy wyłącznie właścicieli lub współwłaścicieli samochodów. Zatem z ulgi może skorzystać osoba, która jest właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego używanego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Przepis ten nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.

Należy uznać, że wystarczy niespełnienie jednego warunku omawianej ulgi, by brak było podstaw do jej zastosowania.

W związku z tym, skoro Wnioskodawczyni nie jest współwłaścicielem samochodu osobowego, którego używa jej opiekun prawny na potrzeby związane z przewozem Wnioskodawczyni (jak wskazała Wnioskodawczyni – opiekun wozi ją wszędzie), to Wnioskodawczyni nie spełnia jednej z przesłanek ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawczyni nie może odliczyć kwoty wydatków związanych z użytkowaniem tego samochodu na jej potrzeby, ponieważ nie jest jego właścicielem ani współwłaścicielem.

Ponadto należy wyjaśnić, że pozostałe warunki omawianej ulgi, by mogły być zastosowane, również podlegają określonym przez ustawę rygorom.

W szczególności, wymieniona w ww. ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł”) wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Kwota 2.280 zł nie jest bowiem kwotą odliczenia z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu. Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), co oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wymienionej.

Przeczytaj także: