Opłaty za parkowanie samochodów na drodze w soboty są nielegalne!

Przeczytaj także: Strefa płatnego parkowania: kiedy nie musimy płacić?

Chodzi o wyrok NSA z dnia 26.04.2016 r. sygn. akt I OSK 3507/15. Skarżącym był tutaj Prokurator Okręgowy w Suwałkach, zaś sama skarga dotyczyła Uchwały Rady Miejskiej w Augustowie, wydanej przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania oraz wysokości stawek za parkowanie pojazdów. Otóż zgodnie z tą uchwałą opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania pobiera się od poniedziałku do piątku w godzinach od 9.00 do 17.00 oraz w soboty od 9.00 do 13.00, za wyjątkiem świąt.

Augustowo nie jest tutaj wyjątkiem. Płacić za parkowanie samochodu na ulicy w soboty trzeba np. także w Poznaniu.

Tymczasem skarżący Prokurator wskazał, że uchwalenie prawa do pobierania opłat w strefie płatnego parkowania w soboty narusza art. 13b ust. 1 ustaw z dni 21.3.1985 r. o drogach publicznych. Mówi on bowiem, że opłatę za postój w strefie płatnego parkowania w wyznaczonych miejscach pobiera się jedynie w dni robocze, zaś sobota na gruncie prawa administracyjnego, w tym przepisów ustawy o drogach publicznych, nie jest dniem roboczym.

Opłata za parkowanie samochodu: co oznacza „dzień roboczy”

Skargi nie poparł WSA, który ją oddalił.

WSA w uzasadnieniu swojego stanowiska wyjaśnił, że wobec braku definicji legalnej dni roboczych, pojęcie to należy wykładać w nawiązaniu do ustawowej kategorii dni wolnych od pracy. Katalog tych dni został zawarty w ustawie z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz. U. Nr 21, poz. 28 ze zm. [obecnie Dz. U. z 2015 r., poz. 90]) i obejmuje niedzielę i święta wymienione w tej ustawie. Tym samym sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy. Stąd jak najbardziej uchwałą rady miejskiej można było ustanowić opłatę za parkowanie także w sobotę

Czy jednak automatycznie można założyć, że sobota jest dniem roboczym? Okazuje się że nie.

I tak na powyższy wyrok złożono kargę kasacyjną, a NSA uznał ją za zasadną.
Skład orzekający wykluczył przyjętą przez WSA koncepcję dopuszczenia takiej możliwości wyłącznie na podstawie wykładni a contrario przepisu art. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy. Upoważnienie ustawowe do ustanowienia aktu prawa miejscowego musi być bowiem wyraźne, a zatem nie może opierać się na domniemaniu. Natomiast wnioskowanie a contrario (z przeciwieństwa) jest zasadniczo dopuszczalne w tych przypadkach, w których dana regulacja ma charakter zamknięty i wyczerpujący, tak, że można założyć, że dany przepis reguluje wszystkie sytuacje, z którymi normodawca chciał powiązać skutek prawny. Wyklucza to możliwość przyjęcia domniemania, że z samego faktu nie ujęcia sobót, ustawa wprowadza zasadę, że wszystkie soboty są dniami roboczymi.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skoro sobota powinna być traktowana na równi z dniami ustawowo wolnymi od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 K.p.a. (zgodnie z uchwałą 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I OPS 1/11), to - zważywszy na zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa, należy soboty w ten sam sposób traktować na gruncie tej samej gałęzi prawa - prawa administracyjnego, w tym na gruncie ustawy o drogach publicznych.

W związku z powyższym nie powinno być naliczania opłat za parkowanie samochodów na drogach publicznych w tym dniu.