eGospodarka.pl › Podatki › Interpretacje i wyjaśnienia › Indywidualna stawka amortyzacji dla budynku

Indywidualna stawka amortyzacji dla budynku

2010-10-12 08:58

Przeczytaj także: Budynek wybudowany na cudzym gruncie amortyzujemy liniowo

Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny wskazał, iż w 2010r. przedmiotowy budynek przekwalifikowany został z mieszkalnego na użytkowy - niemieszkalny. Zatem stawka amortyzacyjna dla przedmiotowego budynku niemieszkalnego wynosi 2,5%.

Jednakże w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych - indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęciowego „ulepszenia” posiłkować się należy definicją zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca postanowieniem Sądu nabył budynek mieszkalny przekształcony w 2010r. w budynek użytkowy, który jak twierdzi wnioskodawca był wcześniej użytkowany ponad 40 lat. Ponadto budynek ten do maja 2010r. został również ulepszony. Z kolei pierwszy raz wprowadzony został do ewidencji środków trwałych wnioskodawcy w dniu 01 maja 2010r. Tym samym dla przedmiotowego budynku można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Zauważyć jednak należy, że ustawodawca w cytowanym wcześniej przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne.

Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji wynosi 40 lat. Może on jednak zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Oznacza to, że stawkę amortyzacji 10% podatnik może zastosować jedynie w przypadku, gdy od dnia oddania przedmiotowego budynku (lokalu) niemieszkalnego do używania do jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych minęło przynajmniej lat 30.

W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie od dnia oddania po raz pierwszy przedmiotowego budynku do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez wnioskodawcę minęło więcej niż 30 lat, to wnioskodawca może przy jego amortyzacji stosować indywidualną stawkę amortyzacji, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości 10%.

Reasumując, skoro przedmiotowy, ponad stuletni budynek jest budynkiem niemieszkalnym, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % i był użytkowany ponad 30 lat, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie może znaleźć ww. art. 22j ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym można ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jeżeli zatem budynek będzie amortyzowany przez okres 10 lat to stawka amortyzacyjna wynosić będzie 10%. Odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego budynku mogą stanowić koszty uzyskania przychodu z tytułu najmu, opodatkowanego według skali podatkowej (na zasadach ogólnych).(…)”

Pełną treść interpretacji można przeczytać na stronie Ministerstwa Finansów

Przeczytaj także: