Faktoring a przyspieszony zwrot VAT

Przeczytaj także: Obowiązkowy KSeF dopiero za rok, ale już teraz warto go testować

Faktoring jest swego rodzaju specjalistycznym pośrednictwem handlowym, w którym instytucja finansowa nabywa w drodze cesji od przedsiębiorstw roszczenie o zapłatę należnych im kwot z różnych zobowiązań, zwłaszcza sprzedaży. Umowy faktoringowe należą do umów nienazwanych, a ich dopuszczalność wynika z zasady swobody umów. Zatem faktoring polega m.in. na skupie wierzytelności w celu ich windykacji. Tym samym przedsiębiorca korzystający z faktoringu pozbywa się m.in. ryzyka związanego z niewypłacalnością dłużnika. Podatnik – klient jest więc wyręczany z czynności polegających na odzyskaniu długu.

Jaki zatem wpływ ma korzystanie przez przedsiębiorcę z usług faktoringowych dla jego kontrahentów – nabywców w przypadku przyspieszonego zwrotu podatku VAT? Czy dla tego zwrotu ma znaczenie, na czyj rachunek bankowy wpłynie wierzytelność?

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT podatnicy, którzy wykazują nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym w stosownej deklaracji podatkowej – mogą starać się o jej zwrot na rachunek bankowy. Ustawa przewiduje dwa podstawowe terminy zwrotu tego podatku: 60 dni i 180 dni. Na umotywowany wniosek podatnika mogą one jednak zostać skrócone odpowiednio: w pierwszym przypadku do 25 dni a w drugim przypadku do 60 dni – licząc od dnia złożenia rozliczenia (czyli deklaracji podatkowej wraz z wnioskiem o przyspieszenie terminu zwrotu).

Z przyspieszonego terminu zwrotu podatku VAT można jednak skorzystać, po spełnieniu pewnych warunków. Zostały one zapisane w art. 87 ust. 6 ustawy o VAT. Zgodnie z nim na umotywowany wniosek podatnika złożony wraz z deklaracją podatkową urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku w terminie 25 dni lub 60 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

1. faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone bezpośrednio podatnikowi będącemu wystawcą faktury, z uwzględnieniem art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807 i Nr 281, poz. 2777 oraz z 2005 r. Nr 33, poz. 289),
2. dokumentów celnych oraz decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34, i zostały przez podatnika zapłacone,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importu usług lub dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, jeżeli w deklaracji podatkowej została wykazana kwota podatku należnego od tych transakcji