Podwyższone koszty uzyskania przychodu

Przeczytaj także: Podwyższone zryczałtowane koszty uzyskania przychodów

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na zakładach pracy spoczywają obowiązki płatnika, które sprowadzają się do obliczenia, pobrania i odprowadzenia w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

O tym, czy świadczenie jest przychodem m.in. ze stosunku pracy decyduje okoliczność, że świadczenie to jest związane z zatrudnieniem pracownika. Bez znaczenia natomiast dla określenia tego przychodu pozostaje fakt, że uzyskujący to świadczenie w momencie jego otrzymania nie jest już zatrudniony u pracodawcy. Dlatego też świadczenia wypłacone przez firmę byłym pracownikom, stanowią dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

Powyższe uwagi potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo, w piśmie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kamiennej Górze, z 9.3.2004 r. (sygn. akt PD/415-3/04) możemy przeczytać:„(…)odliczenie miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów następuje także wówczas, gdy ustał stosunek pracy, ale pracownik nadal uzyskuje przychody z tego tytułu, np. zaległe wynagrodzenia, trzynastki itp. Dlatego też płatnik dopóki będzie ciążył na nim obowiązek wypłaty świadczenia wynikającego ze stosunku pracy oraz obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy, dopóty obowiązany będzie przy obliczaniu zaliczek uwzględniać miesięczne koszty uzyskania przychodu i ostatecznie uwzględnić je również w informacji PIT-11 (…)”.

W konsekwencji dla ustalenia kosztów nie ma znaczenia, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu. Jedyną przesłanką uprawniającą zakład pracy do stosowania zwiększonej normy kosztów jest pisemne oświadczenie złożone przez pracownika, że jego miejsce zamieszkania (choćby czasowe) jest usytuowane poza miejscowością, w której leży zakład pracy. Póki pracownik takiego oświadczenia nie odwoła, obowiązuje ono pracodawcę. Dlatego też w sytuacji opisanej w pytaniu można zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodu.

Podstawa prawna:

• art. 22 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Ważne stanowiska:

• pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kamiennej Górze, z 9.3.2004 r. (sygn. akt PD/415-3/04).