Ulga rehabilitacyjna 2011: samochód osobowy

Przeczytaj także: Ulga rehabilitacyjna dla każdego podatnika/małżonka

Pierwsza część ulgi rehabilitacyjnej została określona w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof). Przepis ten pozwala na odliczenie od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Dodajmy w tym miejscu, że ulga rehabilitacyjna przysługuje podatnikowi, o ile posiada on na utrzymaniu następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Warto także pamiętać, że osoba niepełnosprawna musi posiadać na udokumentowanie swojej niepełnosprawności m.in. orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, czy też orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16. roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Ustawodawca określił przy tym katalog wydatków, które mogą być odliczone w ramach tejże ulgi. I tak zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 2 updof w ramach ulgi rehabilitacyjnej można odliczyć wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Tutaj odliczeniu podlegają wydatki faktycznie poniesione o ile nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Gdyby natomiast wydatki te były częściowo sfinansowane z tych funduszy (środków), w ramach ulgi można odliczyć jedynie tę część, którą faktycznie poniósł podatnik (nie można odliczyć części sfinansowanej przez stosowny fundusz). Wśród wydatków podlegających odliczeniu można tutaj wymienić np. przystosowanie samochodu do przewozu osoby na wózki inwalidzkim.

Dodatkowo w art. 26 ust. 7a pkt 14 updof ustawodawca wskazał, że odliczyć można także wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W tym zakresie nie trzeba posiadać dowodów potwierdzających wysokość ponoszonych wydatków. Odliczenie to jest ryczałtowe w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Trzeba jednak pamiętać, że na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Bardzo istotne jest też to, że ustawodawca wprost określa jakie wydatki należy uznać za poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych osoby niepełnosprawnej. Co za tym idzie, w stosunku do samochodów poniesienie innych wydatków, np. zakupu samochodu osobowego i to nawet przystosowanego do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, nie daje prawa do odliczenia. Tak samo jest w przypadku dojazdów na niezbędne zabiegi samochodem należącym do podatnika będącego osobą niepełnosprawną, bądź mającego na utrzymaniu taką osobę, który jest samochodem ciężarowym.