Z przedłużenia terminu zwrotu tłumaczy się urząd a nie izba skarbowa

Przeczytaj także: Przyspieszony zwrot VAT: kontrola podatkowa ma być szybka!

Powyższa teza znajduje niestety pełne potwierdzenie w bieżącym orzecznictwie, np. w wydanym niedawno wyroku WSA we Wrocławiu o sygn. akt I SA/Wr 1876/15:

Naczelnik urzędu skarbowego

W kwietniu 2013r. spółka złożyła w urzędzie skarbowym deklarację VAT-7 za marzec 2013r., w której wykazała różnicę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika wraz z wnioskiem o zwrot podatku w terminie 25 dni.

Po weryfikacji przedłożonych przez Spółkę dokumentów, organ podatkowy pierwszej instancji wystąpił do organów podatkowych właściwych ze względu na siedzibę kontrahentów (dostawców) skarżącej z wnioskiem o podjęcie czynności sprawdzających mających na celu ustalenie rzeczywistego przebiegu transakcji z udziałem strony w marcu 2013r.

Po dokonaniu tych czynności naczelnik urzędu skarbowego przedłużył termin zwrotu VAT za marzec 2013r. do czasu zakończenia weryfikacji deklarowanego przez spółkę rozliczenia. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy wskazał, że w związku z prowadzonymi czynnościami sprawdzającymi w zakresie rozliczenia VAT dokonano analizy przedłożonych przez spółkę dokumentów źródłowych i stwierdzono konieczność dalszej weryfikacji rozliczenia wynikającego ze złożonej przez spółkę deklaracji VAT-7 za marzec 2013r.

Dyrektor izby skarbowej

Na postanowienie naczelnika urzędu skarbowego o przedłużeniu terminu zwrotu podatku VAT Spółka wniosła zażalenie do dyrektora izby skarbowej. Po rozpoznaniu sprawy organ odwoławczy wydał postanowienie, w którym utrzymał w mocy postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że na wysokość wykazanego przez spółkę zwrotu istotny wpływ miały zakupy granulatu złota, które spółka odsprzedała następnie na rzecz podmiotu z Czech. Natomiast podmiot ten w świetle informacji posiadanych przez organy podatkowe obydwu instancji znajduje się na liście podmiotów podejrzanych o udział w oszustwach podatkowych mających na celu wyłudzenie zwrotu VAT.

W związku z tym organ odwoławczy wskazał, że organ podatkowy pierwszej instancji podjął uzasadnione wątpliwości i zasadnie prowadził działania weryfikacyjne, które miały ustalić, czy spółka lub przy udziale jej kontrahentów uczestniczy w mechanizmie oszustwa karuzelowego. Organ odwoławczy podkreślił także, że w terminie zadeklarowania zwrotu, był w posiadaniu informacji o wszczętym w lutym 2013r. przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej postępowaniu kontrolnym wobec spółki w zakresie zasadności zwrotu VAT za styczeń 2013r., które na dzień wydania zaskarżonego w niniejszym postępowaniu postanowienia nie zostało zakończone z uwagi na liczbę podmiotów w łańcuchu transakcji objętych weryfikacją.

WSA we Wrocławiu

Zdaniem sądu naczelnik urzędu skarbowego nie przedstawił w skarżonym postanowieniu o przedłużeniu terminu zwrotu VAT żadnych argumentów przemawiających za potrzebą dodatkowej weryfikacji. Jednocześnie nie jest dopuszczalne aby dopiero organ drugiej instancji po raz pierwszy wyartykułował wątpliwości, które legły u podstaw przedłużenia terminu zwrotu VAT za marzec 2013r.

Z uwagi na powyższe w sprawie doszło do naruszenia zasady dwuinstancyjności wyrażonej w art. 127 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym postępowanie podatkowe jest dwuinstancyjne. Tym samym, utrzymując w mocy postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji organ odwoławczy w istocie pozbawił skarżącej możliwości dwukrotnego rozpoznania sprawy i naruszył art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 Ordynacji podatkowej i w zw. z art. 87 ust. 2 i art. 87 ust. 6 ustawy o VAT.

Powyższe orzeczenie jest istotne z punktu widzenia dotychczasowej praktyki, gdyż niezwykle często dochodzi do sytuacji, w której naczelnik urzędu skarbowego wydający postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu VAT dokonuje lakonicznego uzasadnienia, a organ odwoławczy rozpatrujący zażalenie na takie postanowienie starając się naprawić uchybienie organu niższego rzędu próbuje je w drugiej instancji „douzasadniać”. Omawiany wyrok potwierdza, iż takie działanie jest niedopuszczalne i bezprawne.