Firma w mieszkaniu: wydatki a koszty podatkowe

Przeczytaj także: Podatek dochodowy gdy firma w mieszkaniu

Zasady dotyczące abonamentu telefonicznego dotyczą naszym zdaniem również opłat za "prywatny" Internet, wykorzystywany do działalności. Opłaty te płaci on niezależnie od tego, czy Internet służy celom firmowym, czy też nie.

Dodajmy, że gdyby natomiast przedsiębiorca założył telefon (lub Internet) w domu osobno po to, aby wykorzystywać go do celów firmowych, wówczas opłata za abonament telefoniczny (Internet) mogłaby zostać przez niego ujęta w kosztach podatkowych, i to w całości.

Odsetki od "prywatnego" kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania
Gdy przedsiębiorca zaciągnie kredyt na zakup mieszkania do celów prywatnych, a następnie mieszkanie to przeznaczy (w całości lub w części) na cele firmowe, to nie ma przeszkód, aby odsetki od takiego kredytu zaliczał do kosztów uzyskania przychodów, w części, w jakiej przypadają na powierzchnię wykorzystywaną na działalność gospodarczą.

Podobnie uważają organy podatkowe, czego przykładem może być interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 lutego 2012 r., nr ITPB1/415-1154/11/HD:
"(...) zapłacone przez Wnioskodawczynię odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania w części przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. (...) Wysokość odsetek podlegających zaliczeniu do kosztów należy wyliczyć w takiej proporcji, w jakiej pozostaje powierzchnia lokalu wykorzystywana przez Wnioskodawczynię w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej do całkowitej powierzchni lokalu (...) Bez znaczenia pozostaje natomiast fakt, iż uzyskany kredyt jest kredytem hipotecznym, jaki Wnioskodawczyni zaciągnęła jako osoba prywatna, nie jako przedsiębiorca. (...)"

WAŻNE: Przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów (pożyczek) należy wziąć po uwagę, że nie są kosztem podatkowym odsetki od kredytów (pożyczek), które nie zostały zapłacone lub skapitalizowane.

Zwróćmy uwagę, że nie zawsze omawiane odsetki będą ujmowane w kosztach podatkowych, mimo ich zapłaty. Jeżeli bowiem przedsiębiorca postanowi prywatne mieszkanie wprowadzić do ewidencji środków trwałych, wówczas odsetki naliczone do dnia przekazania mieszkania do działalności zwiększają wartość początkową środka trwałego i stanowią koszty uzyskania przychodów dopiero poprzez odpisy amortyzacyjne (por. art. 22g ust. 3 ustawy o PDOF).

Amortyzacja prywatnego mieszkania lub jego części wykorzystywanego w działalności
Budynki lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej, podlegają amortyzacji podatkowej, jeżeli spełniają definicję środków trwałych, a podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu.

Przypomnijmy, że do środków trwałych zalicza się takie lokale (budynki), które m.in. stanowią własność lub współwłasność podatnika, zostały przez niego nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (art. 22a ust. 1 ustawy o PDOF).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym mieszkanie to zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Podstawą dokonywania tych opisów jest wartość początkowa mieszkania, która może być ustalana na zasadach ogólnych lub tzw. metodą uproszczoną.

W pierwszym przypadku wartość początkowa ustalana jest zgodnie z art. 22g ust. 1 ww. ustawy w zależności od formy jego nabycia. Przykładowo, gdy mieszkanie zostało nabyte w drodze zakupu, jego wartość początkową stanowi, w dużym skrócie, kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jeśli do prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywana jest tylko część lokalu (budynku) mieszkalnego, wówczas odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej mieszkania (budynku), odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia tej działalności, do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu (budynku).

Z kolei w metodzie uproszczonej wartość początkową lokali (budynków) mieszkalnych, używanych przez właściciela na cele prowadzonej działalności gospodarczej, ustala się przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego lokalu (budynku) i kwoty 988 zł. Za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości (art. 22g ust. 10 ww. ustawy).

Dla lokali (budynków) mieszkalnych stawka z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5%. Jeżeli te lokale (budynki) można uznać za używane lub ulepszone, wówczas podatnicy mogą je amortyzować za pomocą indywidualnej stawki, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (zob. art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy o PDOF).

Jeżeli na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywany jest lokal objęty spółdzielczym prawem własnościowym, wówczas amortyzuje się nie lokal, lecz nabyte spółdzielcze własnościowe prawo do tego lokalu (stanowiące wartość niematerialną i prawną), jeżeli nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, a przewidywany okres jego używania na potrzeby działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (zob. art. 22b ust. 1 ww. ustawy). Wartość początkową takiego prawa ustala się według ceny nabycia albo ww. metodą uproszczoną.

Do amortyzacji spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego stosuje się roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Jeżeli jednak wartość początkowa tego prawa została ustalona metodą uproszczoną, wówczas stosuje się stawkę w wysokości 1,5% rocznie (art. 22m ust. 4 ustawy o PDOF).