Instalacja fotowoltaiczna jako amortyzowany środek trwały firmy

Przeczytaj także: Fiskus daje ulgi podatkowe i pozbawia do nich prawa

Zasada ogólna

Każdy wydatek, jeśli został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, stanowi koszt podatkowy. Jeśli dany składnik majątku spełni definicję środka trwałego, będzie on podlegał amortyzacji.

Instalacja fotowoltaiczna jest taką inwestycją, która z uwagi na swój koszt (z całą pewnością przekroczy 10.000 zł) oraz przewidywany okres używania dłuższy niż rok, będzie stanowiła środek trwały. Ważne jest, aby ten system, a ściślej mówiąc wyprodukowany prąd, był wykorzystany na potrzeby prowadzonej działalności – w przeciwnym razie poniesiony wydatek nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu.

Część składowa budynku czy odrębny środek trwały

Jeśli dany składnik majątku jest kompletny i zdatny do użytku, a także jest zakwalifikowany jako odrębny środek trwały w KŚT i nie jest trwale związany z budynkiem, to należy go wykazać w ewidencji środków trwałym pod odrębną pozycją i amortyzować. Jeśli jednak odłączenie czy demontaż takiego elementu powoduje uszczerbek dla konstrukcji budynku czy dla samego elementu (uszkodzenie instalacji fotowoltaicznej), należy zakwalifikować go jako część składową budynku. W takim przypadku jego wartość doliczona zostanie do wartości początkowej budynku i razem z budynkiem będzie podlegać amortyzacji.

Pomoc urzędu statystycznego

Po zapoznaniu się z interpretacjami organów podatkowych widać, że kwestia kwalifikacji instalacji fotowoltaicznej nie jest do końca oczywista. Z opisywanych przez podatników stanów faktycznych wynika, że instalacje fotowoltaiczne są przyporządkowywane do dwóch rodzajów KŚT:
348 KŚT - pozostałe turbozespoły i zespoły prądotwórcze oraz
669 KŚT – pozostałe urządzenia nieprzemysłowe.

Prawidłowa klasyfikacja pozwala na odpowiednią amortyzację tego środka trwałego – z klasyfikacji środków trwałych należy zastosować odpowiednią stawkę amortyzacyjną. W przypadku KŚT 348 roczna stawka amortyzacyjna wynosi 7%, jeśli zastosowanie będzie miał numer KŚT 669 – stawka wyniesie 10%.

Należy pamiętać, że organy podatkowe nie są uprawnione do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Jeśli pojawią się trudności w tym zakresie, można szukać pomocy w urzędzie statystycznym w Łodzi, który na wniosek osoby zainteresowanej dokona klasyfikacji konkretnego systemu fotowoltaicznego.

Jednorazowa amortyzacja – pomoc de minimis

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4 września 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.522.2020.2.AC) możliwy jest również jednorazowy odpis amortyzacyjny od wartości początkowej środka trwałego jakim jest system fotowoltaiczny. Taki system fotowoltaiczny musi stanowić samodzielny środek trwały. Takiego odpisu można dokonać do wysokości określonego w przepisach prawa limitu, przy jednoczesnym zachowaniu warunków pomocy de minimis.

W opisanym przypadku ważne jest, aby instalacja fotowoltaiczna została zamontowana w taki sposób, że w każdym momencie można dokonać jej demontażu, bez szkody dla substancji budowlanej, i bez szkody dla samej instalacji, aby mogła ona zostać przeniesiona w inne miejsce, w tym na inny budynek.

Inwestycja w obcym środku trwałym

Możliwe są również w praktyce takie sytuacje, w których przedsiębiorca wynajmuje dany obiekt budowlany i finansuje inwestycję w postaci instalacji fotowoltaicznej, w oparciu o zgodę właściciela budynku. W zależności od tego, w jaki sposób system fotowoltaiczny zostanie zainstalowany, możliwe będą dwa rozwiązania: albo amortyzacja instalacji fotowoltaicznej jako odrębnego środka trwałego, albo amortyzacja inwestycji w obcym środku trwałym, gdy sposób połączenia z budynkiem oznaczał będzie, że instalacja stanowi część składową takiego budynku (stawka amortyzacyjna dla inwestycji w obcym środku trwałym – 10%).

Stan prawny: 2020.09.28