Koszty uzyskania przychodów w walutach obcych

Przeczytaj także: Faktury w walutach obcych: kurs NBP

Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłoszonego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu (art. 15 ust. 1 updop).

Prawidłowe wykazanie kosztu uzyskania przychodów poniesionego w walucie obcej zależy więc od prawidłowego ustalenia dnia jego poniesienia.

Dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszt rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e updop).

Warto w tym miejscu wspomnieć, że w przepisie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym jest zapisane: „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych”, a nie „dzień, w którym ujęto koszt w księgach rachunkowych”.

W świetle przepisów ustawy o rachunkowości do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego wprowadza się każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym, zgodnie z przyjętymi zasadami (polityką) rachunkowości.

Jeśli dniem, na który ujmowane są koszty w księgach rachunkowych, jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu zewnętrznego, to w takim przypadku można przeliczyć koszt uzyskania przychodów według kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu zewnętrznego.

W związku z tym, że przepisy podatkowe nie definiują precyzyjnie momentu poniesienia kosztu uzyskania przychodów. Tym samym można spotkać się z interpretacją, że dniem poniesienia kosztu jest dzień księgowania

„Poradnik Finansowo-Księgowy” podpowiada, jak zyskać 100% pewności, że właściwie interpretuje się przepisy, poprawnie rozlicza finanse firmy, bezbłędnie prowadzi ewidencję księgową.