Wynagrodzenie dla sędziego sportowego w podatku dochodowym

Przeczytaj także: Czy roczna umowa zlecenie jest opodatkowana podatkiem ryczałtowym?

Jakie wątpliwości wyjaśnił organ podatkowy?

Wnioskodawca wypłaca sędziom sportowym (ci nie są jego pracownikami) za sędziowanie w zawodach sportowych) ekwiwalent na podstawie delegacji. Sędziowanie takie jest czynnością wykonywaną osobiście przez delegowaną osobę. Wypłata następuje na podstawie wystawionego druku delegacji sędziowskiej. Stawka delegacji jest z góry określona, zaś wypłaty następują każdorazowo po zakończeniu meczu. Kwota jednej delegacji zwykle nie przekracza 200 zł. Wnioskodawca nie zawiera z sędziami żadnych umów cywilno-prawnych (np. umów zlecenia, czy umów o dzieło), a jedynie jest zobowiązany do wypłaty wskazanych należności pomniejszonych o należny podatek dochodowy. Zadano pytanie, czy do wypłacanych kwot, gdy te nie przekraczają 200 zł, należy zastosować opodatkowanie zryczałtowaną stawką podatku? W przedmiotowej sprawie organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy i odstąpił od jego uzasadnienia prawnego. Stanowisko to było następujące:

„(…) Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Kliknij, aby powiekszyć

fot. massimhokuto - Fotolia.com

Wynagrodzenie dla sędziego sportowego w podatku dochodowym

Aby zastosować zryczałtowany podatek dochodowy do wypłaconego wynagrodzenia, muszą być spełnione trzy warunki: umowa musi być zawarta z osobą niebędącą pracownikiem płatnika, kwota należności nie może przekraczać 200 zł oraz wysokość tej należności musi wynikać z umowy.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustala się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód